هتل شاه عباسی

صیح ساعت 6:45 بیدار شدم و نمازم رو خوندم و تا 7.30 خوابیدم...بعدش هم رفتم آزمون....سر جلسه داشتم دیونه می شدم از خواب... چشمام باز نمی شد. همه ی بچه ها هم داشتن خمیازه می کشیدن و فقط صدای ورق زدن دفترچه میومد...چند بار سرمو گذاشتیم  ولی زود بیدار شدم.دفترچه ی اختصاصی رو که دادن از شوق ریاضی و فیزیک زدن خواب از سرم پرید...تا اخر ازمون داشتم ذوق خودمو می کردم و به پاسخنامه ی نیمه سقیدم لبخند می زدم اما وقتی کارنامه دختر سبزه ی کناریم رو دیدم سعی کردم کمتر به خودم افتخار کنم.

خواهرم اومده بود دنبالم هوا ابری بود.از کنار سی و سه پل رفتیم به طرف توحید....چه صفایی داره با اون درخت بزرگ و پیر کنار اب زاینده رود.هوای ابری....وای که با یه چایی دیگه معرکه میشه.

دیروز کلاس دیفرانسیل داشتم.اولش خیلی عالی بود ولی بعد کلاس یه خورده بی حال شد و دلیلشم فقط به خاطر یه اشتباه  یکی از بچه ها بود که به جای دو گفت سه.

شب که اومدم خونه مامان بابا خونه نبودن نازی و گلنوش هم داشتن اماده میشدن و بالطبع من هم باید اماده میشدم.رفتیم خونه ی میترا چون شام اون جا دعوت داشتیم.15 دقیقه توی ترافیک بودیم تازه کلی هم از تویه کوچه پس کوچه رفتیم و این طور شد.

اقا مرتضی دم در بود و رفتیم بالا.مهمونها شامل:دایی سجاد.زندای فریده خاله زهره بهرام کامران و اقای صمد زاده(بابای زندایی نسرین) میشدن البته همه با خانواده و عهد و عیال بودن ها.

من از اول مهمونی تا اخرش تو کف اقای صمد زاده بودم....من میگم اقای صمد زاده و شمام یه چیزی می شنوید...از اونهاست ها...خونشون بر خیابون تویه مرداویجه و قبلا مدیر هتل عباسی بود...تمام رفتارش رو زیر نظر همه چیز رو طبق اداب به جا می اورد از سلام احوال پرسی کردنش تا نحوه ی قاشق چنگال گذاشتنش توی بشقاب.در کنارش بسیار اقای خوش تیپی بود.حتی موقعه ی پاسور بازی هم یه کاری می کرد که ادم دلش می خواد بالا سرشون وایسه و نگاه کنه.اون طرف تر هم خانوم صمد زاده عینک زده بود و مشغول مطالعه بود.

خلاصه اینکه تا ساعت 12.30 اونجا بود عوارضش رو واسم داشت که الان هنوزم خمیازه می کشم.